در کتابی که این روزها می‌خوانم این‌طور نوشته که آدم‌های مالیخولیایی، آدم‌هایی که پذیرفته‌اند نقصان در ذات این زندگی و این دنیاست، وقتی شروع می‌کنند به ورق زدن آلبوم عکس‌های قدیمی، یا ورق زدن عکس‌هایی که جایی در آلبومی پیدا نکرده‌اند، یعنی آماده‌اند وقت‌شان را به اندوه‌بارترین شکل ممکن بگذرانند و در این وقت‌گذرانی آن‌چه بیش از همه نصیب‌مان می‌شود تردید در باب آینده است؛ این‌که شاید هنوز مثل کودکی یا نوجوانی در این عکس‌ها امید بسته‌ایم روزهای نیامده روزهای بهتری باشند.
*
[سه قاب از فیلم نوستالژیا، ساخته‌ی ماریو مارتونه]
