«وای بر ما زیرا که روز رو به زوال نهاده است و سایههای عصر دراز میشوند و هستیِ ما چون قفسی که پُر از پرندگان باشد، از نالههای اسارت لبریز است. و در میان ما کسی نیست که بداند که تا به کِی خواهد بود. موسم حصاد گذشت و تابستان تمام شد و ما نجات نیافتیم. مانند فاخته برای انصاف مینالیم و نیست. انتظار نور میکشیم و اینک ظلمت است.»
از گفتارِ متن فیلمِ خانه سیاه است، ساختهی فروغ فرخزاد
همهچیز شاید از لوئیس بونوئل شروع شد؛ از حسادتی که به دوستیِ گارسیا لورکای شاعر و دالیِ نقّاش میکرد که آنروزها آوازهی دوستیشان شهرهی آفاق بود. بونوئل پیِ راهی بود برای نابودیِ این دوستی، یا کمرنگ کردنش و البته نزدیک شدن به دالیِ نقّّاش که سوررآلیستتر از باقیِ آنهایی بود که ظاهراً از واقعیت میگریختند امّا دل در گروِ واقعیت داشتند. بااینهمه دالی علاقهای به همنشینی با بونوئل نشان نمیداد و ترجیح میداد با گارسیا لورکای شاعر همکلام شود. این بود که بونوئل، وقت و بیوقت، نفرتش از شاعر را اعلام میکرد؛ چه در حرفهای شفاهی و چه در نامههایی که به دوستان مینوشت «نفرتانگیز است این نامههایی که دالی میفرستد. خودش هم نفرتانگیز است. هم دالی آدمِ نفرتانگیزیست هم فدریکو. اینیکی اهلِ آسکروساست و آنیکی نفرتانگیز.» و آسکروسایی که در نامهی بونوئل آمده، روستایی بود از توابعِ گرانادا، زادگاهِ گارسیا لورکا، جاییکه خانوادهاش سالهای سال آنجا زندگی میکردند و البته از سرِ شیطنت یا حسادت بود که بونوئل آسکروسا را روی کاغذ آورده بود؛ کلمهای که اگر معنایش کنند میشود نفرتانگیز.
بونوئلْ گارسیا لورکا را دوست نمیداشت؛ نه خودش را و نه نوشتههایش را. آن روزها گارسیا لورکا شاعرِ جوان و مشهوری بود که کتابهای شعرش را خوب میخریدند و نمایشنامههایی که مینوشت روی صحنهی تئاتر خوش میدرخشید و ترانههایی که مینوشت محبوبِ خوانندههای اسپانیا بود. امّا بونوئلْ آنروزها هنوز راهش را پیدا نکرده بود. ترانههایی که مینوشت طرفداری نداشت و نوشتههایش، داستانهای سوررآلیستیاش، بینِ نوشتههای دیگران به چشم نمیآمد. کینهی بونوئل تمامی نداشت و باید پیِ راهی میگشت برای جداییِ دالی از گارسیا لورکا و شاید سفری به پاریس و زندگی در آن شهرِ رؤیایی میتوانست دالی را وسوسه کند. و ظاهراً که این وسوسه نتیجه داد.
ترانههای کولی که منتشر شد، خوب فروخت و روزنامهها او را بزرگترین و بهترین شاعرِ آنروزهای اسپانیا دانستند. امّا آنروزها برای گارسیا لورکا روزهای خوشی نبودند؛ روزهای بیحوصلگی بودند و دلمُردگی امانش را بریده بود؛ آنقدر شبها نمیخوابید و مینشست کنارِ پنجرهای که رو به گرانادای محبوبش باز میشد، گرانادایی که آنوقتِ شبْ تاریکِ تاریک بود و در آسمانش پرندهای پر نمیزد. غصّههای گارسیا لورکا دوچندان شد وقتی نامهای از دالیِ آنروزها دور از دسترس به دستش رسید؛ نامهای که از پاریس رسیده بود و بوی دوستیِ سابق را نمیداد و نوشته بود ترانههای کولیاش را خوانده و با اینکه شورِ شاعرانه موج میزند در آنها، ولی بوی کهنگیاش حالِ آدم را بههم میزند و زیادی دهاتیست و آنقدر عقبمانده است که باید سالها پیش منتشر میشد. ترانههای کولی به چشمِ دالی کتابی عامّهپسند بود، بابِ سلیقهی دهاتیها و دستآخر نوشته بود اگر میخواهی شعرهای خوب بنویسی، باید از دستِ عقلی که توی سرت داری فرار کنی و رو بیاوری به سوررآلیسم و اصول و قواعدی را که از قبل بلد بودهای دور بریزی و بشوی همان آدمی که هستی و چیزهایی را بنویسی که مالِ خودت هستند، نه چیزهایی را که دیگران دوست میدارند و پسند میکنند و تشویقت میکنند همانها را بنویسی.
گارسیا لورکای عاشقپیشه آنقدر خاطرِ دالی را میخواست که گفت همهی چیزهایی که دربارهی کتابش نوشته درست است و باید از این زبان و این شعرهای دهاتی فاصله بگیرد. میخواست هرجور شده دالی را دوباره به گرانادا برگرداند. امّا خبر نداشت دالی پاریس را پسندیده و بونوئل بهنظرش جذّابتر از گارسیا لورکاست؛ چون چیزهایی که میگوید و مینویسد و ایدههایی که در سر دارد، شگفتانگیزتر از شعرها و شورِ شاعرانهی گارسیا لورکاست. روزهایی که گارسیا لورکا چشمبهراهِ نامهی دیگری از دالی بود، نقّاشِ پاریسنشین به پروژههای مشترکش با بونوئل فکر میکرد. پیش از آنکه دالی نامهای به گارسیا لورکا بنویسد، بونوئل هم کتابِ ترانههای کولی را خواند و گفت از آن کتابهاییست که بابِ سلیقهی منتقدانِ بیسواد و بیشعور است. کسی که ذرّهای با شعر آشنا باشد، میداند که اینها شعر نیستند و لابد حرفهای او در نامهای که دالی برای گارسیا لورکا نیست بیاثر نبود. بونوئل شعرهای سوررآلیستیِ بعدیِ گارسیا لورکا را هم دوست نمیداشت و میگفت اینها را با غریزه و احساسش ننوشته، عقلش سرِ جایش بوده و برای همین اینقدر ساختگی و مضحک بهنظر میرسند. همهی این حرفها، البته، یک دلیل داشت؛ بیعلاقهکردنِ سالوادور دالی و نگهداشتنش در پاریس.
نقطهی اوجِ این جدال، یا حسادت و کینه وقتی بود که بونوئل و دالی فیلمِ کوتاهِ مشترکشان را ساختند و نامش را گذاشتند سگِ اَندُلُسی؛ مشهورترین فیلمِ سوررآلیستیِ تاریخِ سینما. همهچیز وقتی وقتی لو رفت که کمی بعد مقالهای دربارهی فیلم در یکی از روزنامهها چاپ شد؛ مقالهای که توضیح میداد دالی و بونوئل در روزهای اقامتشان در خوابگاهِ دانشجویان، به دانشجویانی که از جنوبِ اسپانیا میآمدهاند، سگهای اَندُلُسی میگفتهاند و سرکردهی این جوانهای جنوبی هم گارسیا لورکا بوده است. گارسیا لورکا هم این فیلمِ مشترک را دید، منظورشان را فهمید و البته دربارهاش چیزی ننوشت، هرچند کمی بعد، به دوستی گفته بود بونوئل چیزی بهاسمِ فیلم ساخته که پرتوپلاست. اسمش را هم گذاشته سگِ اَندُلُسی و خب، آن سگی که اسمش را روی فیلم گذاشتهاند من هستم. شخصیتِ اصلیِ فیلمِ بونوئل و دالی شباهتهایی به گارسیا لورکا داشت؛ از جمله اینکه نمیتوانست عاشق زنها شود و میلش نمیکشید که با آنها خصوصیتی بههم بزند. دالی از رازهای مگوی گارسیا لورکا خبر داشت و چیزی در زندگیِ شاعر نبود که به دالی نگفته باشد. این بود که گارسیا لورکا با دیدنِ سگِ اَندُلُسی فکر کرد که دوستیاش با دالی به نقطهی آخر رسیده و دنیا بعدِ این فیلم برایش جای بیربطی شد که نمیشد به کسی اعتماد کرد. بستهشدنِ درِ نمایشخانهای که کارهای گارسیا لورکا را اجرا میکرد، افسردگی و بدبینیاش را دوچندان کرد؛ آنقدر که دوستان و دوروبریها پیِ راهی میگشتند برای بهبودِ حالش و ایدهی سفر به نیویورک و دوری از گرانادا از همینجا شروع شد.
سفرِ یکسالهی گارسیا لورکا به امریکا و اقامتش در نیویورک هرچند بهنیّتِ آموختنِ زبانِ انگلیسی و درسخواندن در دانشگاهِ کلمبیا بود امّا نتیجهی بهتری برای شاعر داشت؛ کتابِ شاعر در نیویورک که بهقولی مهمترین کتابِ اوست؛ شعرهایی در نهایتِ پُختگی و سخت زیرِ سایهی تصویری که از شهری مثلِ نیویورک در ذهن داشت؛ شهری که شبیه هیچ شهری نبود بهنظرش و حالا که این شهر را با گرانادای محبوبش مقایسه میکرد، میدید که گرانادا چهقدر کوچک و خلوت است در مقایسه با نیویورک. تنهایی را در این شهر کشف کرد و از موهبتش بهرهمند شد. از نیروی تنهایی کمک گرفت و دوباره نوشت. و البته چیزهای دیگری هم بود. ظاهراً کتابِ ینگهدنیای جان دوس پاسوس هم در ساختنِ تصویرِ ذهنیِ گارسیا لورکا بیاثر نبود و شهریترین شعرهای این کتاب شباهتی به تصویرهای رمانِ عظیمِ او دارد. با اینهمه، شاعر در نیویورک چیزی دارد که در هیچ کتابِ دیگرِ گارسیا لورکا یافت نمیشود؛ پیشبینیِ آیندهای که در راه است. افسانهی سه دوست که زیرِ بارانِ گلوله آواز خواندند ظاهراً شعریست دربارهی اِنریکه، اِمیلیو و لورِنسو. امّا در آخرین سطرهای شعر مینویسد:
شکلهای ناب که غرق شدند
زیرِ جیرجیرِ گلهای مُروارید،
فهمیدم که مرا کُشتهاند.
کافهها را گشته بودند بهخاطرِ من، گورستانها را، و کلیساها را،
از سرِ کُنجکاوی بُشکهها و گنجهها را گشوده بودند،
سه اسکلت را نابود کردند که دندانهای طلایشان را درآورند.
امّا دیگر پیدایم نکردند.
پیدا نکردند؟
نه، پیدایم نکردند.
امّا فهمیدند که ماهِ هفتم از برابرِ سیلاب گریخته است،
و دریا ـ ناگهان! ـ به یاد آورد نامِ همهی آنها را که غرق شده بودند.
همین است انگار؛ بهقولِ یک داستاننویس «ظرفیتِ جسم تا اندازهایست. و از این مظروف گریزی نیست.» و گارسیا لورکا در سفری به نیویورک «از همهکس و همهچیز جدا شد» تا برسد به این تنهایی…
بعدِتحریر: همهی اطلاعات دربارهی گارسیا لورکا و زندگیاش برگرفتهست از کتابِ فدریکو گارسیا لورکا: یک زندگی، نوشتهی یان گیبسن، انتشاراتِ پانتئون، ۱۹۹۷.
پاساژ نیمهکارهای در خیابان میرداماد هست که مغازههای خالیاش بیشترند و اصلاً عجیب نیست اگر کسی که پا به این پاساژ نیمهکاره میگذارد از دیدن اینهمه مغازهی تعطیل و بیاستفاده حیرت کند و با خودش بگوید این پاساژ را طلسم کردهاند وگرنه هیچ پاساژی در خیابان میرداماد نباید اینهمه خالی و بیاستفاده باشد و دوّمین مغازه از سمت چپ ظاهراً قرار بوده کفشفروشی باشد و عکس بزرگ کفشهای چرمی را به هم شیشهاش چسبانده و روی کاغذی هم درشت نوشته «کفشهای اصلِ چرم را از رامیار بخواهید» امّا اگر قرار به خریدن کفشهای چرمی باشد باید بگردیم دنبال مغازهای دیگر و کفش را از مغازهی دیگری بخریم چون درِ این مغازه هیچوقت باز نشده و خاک شیشهاش را گرفته و یکی با انگشت روی شیشه نوشته: «باشه» و فقط این مغازه نیست که طلسم مجرّبی آیندهاش را تیرهوتار کرده و مغازهی کناریاش هم که قرار بوده لباسفروشی باشد عاقبتی بهتر از کفشفروشی نداشته هرچند شیشهی اینیکی تمیزتر است و میشود داخل مغازه را دید و بعد از تماشا تازه معلوم میشود که داخل مغازه هم هیچچی نیست و حتّا صندلیای برای نشست پیدا نمیشود و مغازههای دیگری هم در این طبقه هست که یکیدرمیان تعطیلند و خاک روی شیشههایشان نشسته و تنها مغازهای که کرکرهاش بالاست و شیشههای تمیزی دارد آن کافهی نسبتاً بزرگیست که بوی سیبزمینی و پنیر و کاریاش همهی این طبقه را پُر کرده و از پشت شیشههای تمیزش میشود دید که همهی میزها پُرند و همهی آنها که روی صندلیهایشان نشستهاند سرگرم حرف زدن و خوردن و نوشیدنند و هیچکس به موسیقیای که شیشههای کافه را میلرزاند و از کافه بیرون میزند و طبقهی همکف را پُر میکند اعتراضی ندارد.
طبقهی همکفِ این پاساژ بیشتر به جدول کلمات متقاطعی شبیه است که در روزنامهای قدیمی چاپ شده و هیچ معلوم نیست بعد از اینهمه سال چهطور سر از «پیرایشِ ناصر و شرکا» درآورده و روی میزی افتاده که مشتریهای استادِ پیرایشگر در آن نیم ساعتی که باید روی صندلی بنشینند و چشمبهراه نوبتشان باشند چند خانهی این جدول نیمهتمام را پُر کنند و وقتی به این نتیجه رسیدند که حل کردنش اصلاً کار آسانی نیست خودکارشان را در جیبشان بگذارند و دوباره به مشتریای زل بزنند که روی صندلی استاد پیرایشگر نشسته و به حرفهای استاد گوش میدهد و با هر جملهای که میگوید سری تکان میدهد و گاهی در آینه دقیقتر خودش را میبیند و زیرچشمی نگاهی هم به مشتریهای دیگری میاندازند که حوصلهی حل کردن جدول کلمات متقاطع را هم ندارند.
یک طبقه بالاتر وضعیّت کمی بهتر است و ظاهراً از همان روز اوّل هم اینطور بوده که آنها کارشان را به هر دلیلی جدّیتر گرفتهاند یا دستکم آن طلسم مجرّبی که بیشتر مغازههای طبقهی همکف را تعطیل کرده از پلّهها بالا نیامده و همانجا مانده چون از پلّهها که بالا میرویم چشممان به مغازهی دنجی میافتد که پاستا و پیتزا میفروشد و ظاهراً کارش سکّه است و ظهر و عصر و شب هم که از کنار این پاساژ نیمهکاره بگذریم و پلّهها را یکییکی بالا برویم باز هم جایی برای نشستن پیدا نمیکنیم و باید بهجای ایستادن کنار این مغازه همان طبقه را بهدقّت ببینیم و چشممان به مغازهی کناری بیفتد که هلیکوپترهای کوچک بچّگانه میفروشد و مغازهی کناری هلیکوپتر فروشی که گربههای سفید و سیاه و خاکستری را پشت شیشه نشانده و هیچکدام از این گربههایی که پشت شیشه نشستهاند حوصلهی تماشای بیرون را ندارند و گاهی هم که چشمشان را باز میکنند برای این است که ببیند دوستشان کجاست و بعد که خیالشان راحت شد دوباره چشمهایشان را میبندند و میخوابند و هیچ اعتنایی نمیکنند به آدمهایی که وقتی گربهها را پشت شیشه میبینند ذوق میکنند و موبایلبهدست شروع میکنند به عکس گرفتن از آنها.
پاساژ محبوب من این پاساژ نیمهکارهایست که هیچچیزش را بهقاعده نساختهاند و از پلّههایش که بالا میرویم حس میکنیم زیر پایمان صدا میدهند و پیچهای فلزیای که سنگها را به فلز وصل کرده شل شدهاند و هیچ بعید نیست یکی از این روزها سنگِ یکی از این پلّهها از جا درآید و سنگ از آن بالا پرت شود پایین و جای شکرش باقیست که طبقهی همکف خلوت است و بعید است روی سر کسی بیفتد و آن کافهی شلوغ هم دور از پلّههاست و هیچکس هم آن دوروبرها نیست که پلّه روی سرش بیفتد و شاید برای همین است که هنوز پیچهای این سنگ را سفت نکردهاند و اجازه دادهاند همینطور بماند و همینطور که از پلّهها بالا میرویم و پایین میآییم صدای پیچ و سنگ توی گوشمان بپیچد اضطراب سقوط را به جانمان بیندازد.
همیشه وقتیهایی که حالوروز خوشی ندارم و حوصلهی قدم زدن در خیابانهای شلوغ را ندارم و کتاب خواندن و فیلم دیدن هم کمکی به حالم نمیکند شالوکلاه میکنم و میروم سراغ این پاساژ و طبقهی همکفش را خوب اندازه میگیرم و هر بار که طبقهی همکف را کاملاً میگردم و قدم به قدم سنگفرشهای زیر پایم را نگاه میکنم و مغازههای خالی را برای هزارمین بار تماشا میکنم تازه میرسم به هزار قدم و بعد تازه به صرافت این میافتم که هر هزاروسیصد قدم میشود یک کیلومتر و بعد تازه یادم میافتد که نوبت بالا رفتن از این پلّهها است و بالا و پایین رفتن از این پلّهها و شنیدن صدایش پیچی که سفت نیست و لق میزند و صدایش به گوش میرسد مایهی آرامش آن روز میشود و هر بار که صدای این پیچها را میشنوم و سنگ زیر پایم تکان میخورد یاد گراهام گرین و خاطرهاش از سالهای دور میافتم که چندباری در مصاحبههایش گفته و خاطرهاش همیشه از اینجا شروع شده که کودکیاش پُر از روزهای معمولی و ایبسا بد بوده و این بدی و بیحوصلگی آنقدر بوده که از همان سالهای کودکی بارها بهصرافتِ خودکشی افتاده و هربار به این فکر میکرده که کاش راهی برای خلاص کردن خودش پیدا میکرده و اینجور که خودش گفته تا به هجدهسالگی برسد دستکم پنجباری دست به این کار زده و ظاهراً یکی از این بارها «رولتِ روسی» را هم امتحان کرده و نتیجهی امتحان این شده که ششماهِ تمام میرفته به جنگلی خلوت که گذرِ کسی به آنجا نمیافتاده و بعد گلولهای در خشابِ تپانچه میگذاشته و خشاب را بهسرعت میچرخانده و لولهی تپانچه را میگذاشته روی شقیقه و چشمها را میبسته و ماشه را آرام میچکانده و هر ششبار ظاهراً گلولهای از لولهی تپانچه بیرون نزده و گرین زنده از جنگل بیرون زده امّا آدرنالینِ ناشی از ترس و هیجان احوالش را بهتر میکرده و افسردگیاش بهواسطهی همین بازیِ مرگبار درمان شده و آنقدر آرام شده که کمکم نوشتن را شروع کرده و اوّل نقد فیلم نوشته و بعد داستاننویس شده و کمکم شروع کرده به رمان نوشتن و دیگر نخواسته نقد فیلم بنویسد و هیچوقت هم دوباره به صرافت «رولتِ روسی» نیفتاده و نخواسته به جنگلی خلوت سر بزند.
پاساژ نیمهکارهای در خیابان میرداماد هست که من به چشم همین «رولتِ روسی» میبینمش و هر بار بالا و پایین رفتن از پلّههای سنگیاش و هر بار شنیدن صدای پیچی که ظاهراً شل شده یادآور بازیایست که گراهام گرین برای خودش تدارک میدید و از این هم موقعیّت زمانی و مکانی نابرابر است که او در خانهای نزدیک جنگل زندگی میکرده و دوروبرش تپانچهای پیدا میشده که میشده گلولهها را یکییکی در خشابش گذاشت و با اسلحهای در جیب از خانه به دل جنگلی خلوت زد و با خیال آسوده آدرنالینِ ناشی از ترس و هیجان را نثار خون کرد و به آرامش رسید و من نه خانهای نزدیک جنگل دارم و نه تپانچهای که گلولهها را یکییکی در خشابش بگذارم و نه اصلاً گراهام گرینم که جرأت و جسارت چنان کاری را داشته باشم و تنها کاری که از دست برمیآید سر زدن به همین پاساژ نیمهکاره است و بالا و پایین رفتن از پلّههای سنگی و سرک کشیدن از پشت شیشههای مغازهای که گربههای سفید و سیاه و خاکستری چهار گوشهی مغازه لم دادهاند و ظاهراً خستهاند که حوصلهی باز کردن چشمهایشان را ندارند و بعید میدانم حتّا علاقهای به بوی پاستای و پیتزای دو مغازه آنطرفتر داشته باشند که ظاهراً هر چه ادویه دم دستش بوده خالی کرده در غذا و دستکم در این مورد من هم با گربههای خستهی این مغازه همنظرم و ترجیح همیشه این است که بعد از بالا و پایین رفتن از پلّهها و شنیدن صدای پیچْ دوباره پایین بیایم و طبقهی همکف را بگردم و برگردم سراغ کفشهای اصل چرمِ رامیار که هیچ معلوم نیست حالا کجای این شهر پشت شیشههای کدام مغازهی کدام پاساژ سرگرم فخر فروختن و خودنمایی هستند و هیچ معلوم نیست رامیاری که یادش رفته این نوشته را با خودش ببرد اصلاً کفشفروشی میکند یا نه و خوب که این چیزها را دوباره در ذهنم مرور کردم یاد آن طلسم مجرّبی بیفتم که ممکن است این مغازهها را از رونق انداخته و به این فکر کنم که شاید آنکسی که این طلسم را به کار بسته از پلّههای سنگیای که پیچشان شل شده میترسیده که سری به طبقهی بالا نزده و تا بخواهم از پاساژ نیمهکاره بیرون بزنم درِ کافهی پُرروتق طبقهی همکف باز میشود و دود و موسیقی بیرون میریزند و باز به این فکر میکنم که گراهام گرین در آن سالها چه اسباب آرامش خوبی داشته.
عرصهی خاطره بوده این کشو. باز بوده همیشه. قفل نبوده هیچوقت. شبها میآمده توی این اتاق. لم میداده روی این صندلی. کشو را باز میکرده. نگاه نمیکرده. هیچوقت. دست دراز میکرده. دفترچههای مشکی را میگذاشته آنجا. اوّلی را برمیداشته میگفته نور نباید برسد. اتاق را تاریک میکرده وقتی مینوشته. نور داشته کاغذ توی تاریکی. تمام که میشده نور هم میرفته. تاریک میشده. مثلِ قبل. بعد دفترچه را میبسته. میگذاشته توی کشو. قفل نمیکرده هیچوقت. بعد میرفته بیرون. توی تاریکی. صبح که برمیگشته نور بوده توی اتاق. لم میداده روی این صندلی. چشمش به نور آفتاب. آفتاب در حیاط بوده. کشو را باز میکرده. نگاه نمیکرده. هیچوقت. دست دراز میکرده. میگذاشته روی دفترچهها. عرصهی خاطره بوده این کشو.
… یکروزِ دلانگیزِ بهاری بود شاید که همینطور بیهوا توی پیادهرو راه میرفتیم و همهی روزهای رفته را مرور میکردیم و دل خوش کرده بودیم به روزهای نیامده و به سالهای بعد و به ماههایی که قرار بود بهترین ماههای زندگی ما باشد و داشتیم راهِ خودمان را میرفتیم و حرفِ خودمان را میزدیم که دیدیم بیهوا رسیدهایم به آن وعدهگاهِ دوستداشتنی و آن گوشهی دنجِ همیشگی و آن کافهدرختی محبوبمان حالا خلوتِ خلوت است و این ساعتِ صبح کسی روی تنهی درختهایی که آن بیرون گذاشتهاند ننشسته و سایهبانهاش بالای سر کسی نیست و پرنده پر نمیزند توی آن گوشهی دنج و یک نگاهی انداختیم به همدیگر و هیچچی نگفتیم و داخل شدیم و بااینکه همهی صندلیها خالی بود رفتیم سراغِ همان صندلیهای همیشگی که صندلی نبود و تنهی درخت بود اصلاً و دوتایی گشتیم دنبالِ آن نوشتههای قبلی و آن جملههایی که آقای کافهچی داده بود با چاقوی تیز و باریکش روی میز بکَنیم و دیدیم آن «حالا ما اینجا…»یی که خطّ خوشِ تو بود سرِ جاش مانده و سالم و سرِحال است و مثلِ روزِ اوّل است و تا چای و نانوپنیرمان برسد به عمارتِ روبهرویمان نگاه کردیم و آدمهایی که ایستاده بودند کنارش و هی عکس میگرفتند و هی خوش بودند و هی میخندیدند و بعد که نانوپنیرمان را با چای میخوردیم و حرف میزدیم کمکم باران گرفت و اوّلش آنقدر نمنم و آرام و دوستداشتنی بود که هوس کردیم همانجا بمانیم و اعتنایی نکنیم و آخرین قطرههای چای را با لذّتِ بیشتری بنوشیم و آن لقمههای نانوپنیر را با ولعِ بیشتری بخوریم و آن «حالا ما اینجا…»یی را که خطّ خوشِ تو بود و خلاصهی زندگی بود برای من ببینیم و داشتیم به خوشیهای کوچکمان فکر میکردیم که باران جان گرفت و سرعت گرفت و آقای کافهچی اشاره کرد که تشریف بیاورید داخل و بیرون بد است و ما فقط به فکرِ آن «حالا ما اینجا…»یی بودیم که خیس میشد و نمیشد با خودمان ببریمش زیرِ سقف و باران همینطور عمود میبارید رویش و یکروزِ دلانگیزِ بهاری بود یا یک ظهرِ داغِ تابستان شاید که گرمیاش هلاکمان کرده بود و گُشنه و تشنه سَر درآوردیم از آن وعدهگاهِ دیگری که خوراکخانهی محبوبِ ما بود و غذاهایی میپُخت که بویشان هفت محلّه آنورتر را هم گُشنه میکرد و از پُشتِ شیشه دیدیم که داخلِ خوراکخانه جا هست امّا آقا و خانمِ محترمی که همسنِ بزرگترهای ما هستند نشستهاند پُشتِ میزِ محبوبِ ما و بیاعتنا به اینکه آن صندلیها مالِ ماست و آن میز بخشی از خاطراتِ ماست دارند خوراکشان را میخورند و قاشق را میزنند توی کاسهی ماست و همانجوری سالاد برمیدارند و ما فقط داشتیم نگاه میکردیم و بغضی توی نگاهِ تو بود که دیدم مالِ گُشنگی نبود و کاری نمیشد کرد و دیدیم آقای پُشتِدخلنشین تازه ما را بهجا آورده است و تازه فهمیده است ما مشتریهای همان میزیم و حالا بفرما میزند که میزِ دیگری را برایمان تدارک ببینند و همینجوری حرف میزند و احوال میپرسد و ما دقیقهای بعد شاید نشسته بودیم پُشتِ میز کناری و سرمان برگشته بود طرفِ آن میزِ همیشگی و آن صندلیهایی که خیال میکردیم جایگاهِ ماست تا قیامِ قیامت و وعدهگاهِ ماست و بعد که داشتیم خوراکِ محبوبمان را میخوردیم و نوشاکِ محبوبمان را سر میکشیدیم هنوز آرام بودیم و سکوت کرده بودیم و هیچ نمیگفتیم و چشم دوخته بودیم به آقا و خانمِ محترمی که نشسته بودند پُشتِ میزِ محبوبِ ما و بیاعتنا به اینکه آن صندلیها مالِ ماست و آن میز بخشی از خاطراتِ ماست خوراکشان را میخوردند و حرفی نمیزدند و چیزی نمیگفتند و چشمشان را نمیدوختند به چشمِ همدیگر و دیدم حالا نمِ اشکی توی چشمهایت هست که لابد مالِ همان بغض بود و بعد لم دادیم به صندلیها و دیدیم آن آقا و خانمِ محترم از جا بلند شدند و هیچچی نگفتند و دستِ همدیگر را نگرفتند و راهشان را گرفتند و رفتند و اعتنایی نکردند به این نمِ اشکی که گوشهی چشمِ تو مانده بود و به این حسرتی که به دلت مانده بود و به آن میزی که حالا سرشار از غذاهای ماندهی ازریختافتاده بود و یک ظهرِ داغِ تابستان بود یا یک غروبِ سردِ پاییز شاید که نشسته بودم توی این کافهی تنهاییها که گاهی خلوتاش سخت دلانگیز و دوستداشتنیست و توی این سکوتی که غنیمت بود برای من فنجانِ قهوهای را که روبهرویم بود هی میگرداندم و بیخودی پی چیزی میگشتم که نمیدانستم چی باید باشد و چی از توی فنجانِ قهوه اصلاً درمیآید که دیدم گوشهی آن میز نوشتهاند «حالا ما اینجا…» و آن سهنقطهی همیشگی آقای دوستداشتنی ما را هم گذاشتهاند سرِ جای خودش و این خطّی که گوشهی میز بود خطّ آشنایی بود و خاطرههای غریبی را با خودش میآورد که حالا فقط خاطره بودند و هیچچی نبودند و آدم دلش میخواست همه را فراموش کند و زل بزند به این پنجرهای که کنار میز است و آدمها را ببیند که آن بیرون سرگرمِ زندگیاند و هیچ اعتنایی نمیکنند به اینکه این خطّ هر آدمی نیست که روی این میز مانده و خطّ آدمیست که حالا اینجا نیست و پُشتِ این میز نمینشیند و فرانسهباشیرش را اینجا نمیخورَد و به این پایسیبهای بیبی لب نمیزند و دودِ این توتونِ بکوودز را به ریه نمیفرستد و هیچ اعتنایی نمیکنند که در غیابِ همچه آدمی زندگی معنایی ندارد و همین است که این قهوهها اینقدر بیمزّهاند و این پایسیبها طعمِ سابق را ندارند و همین است که این کافه اینقدر خلوت است و همین است که اینبنده اینقدر ناآرام است و دلش باران میخواهد و قول میدهد که بیچتر و کُلاه زیر آن باران قدم بزند و پیش خودش فکر کند که چی شد واقعاً این زندگی نشد آن چیزی که میخواست و چی شد که آن فرشتهی شهر یکدفعه بال زد و رفت و رحلِ اقامت انداخت در شهری دیگر و جایی دیگر و یک غروبِ سردِ پاییز بود…
